నుదిటిన విభూతి ధరించి వచ్చాడతడు

మూసిన కన్నుల్ని విప్పకుండానే

నిద్రవోతున్న తల్లిమనసుని తట్టి లేపసాగాడు

పంట చేలో పైరగాలి వీచినట్టుగా

సుతిమెత్తని ఉన్ని చేస్పర్శతో

అద్దుతూ అద్దుతూ

అనంత లోకాలకు తీసుకు వెళ్ళాడు

కత్తి నిండా పూల వనాన్ని చుట్టి

చర్మానికి సుగంధ లేపనం అద్దినట్టు

అద్దుతూ అద్దుతూ మాటల వనంలోకి మౌనంగా  నడిపించుకు వెళ్ళాడు

ముఖం నిండా పన్నీటి జల్లును

తొలకరి చినుకుల్లా చిమ్మి

సుగంధ లేపన పరిమళ మద్దాడతను

ఆ చేస్పర్శతో  మౌనంలోని నవ నాడుల్ని మేల్కొల్పి  ఏవో లోకాలకు రథంపై ఊరేగింపుతో తీసుకు వెళ్ళాడు

అపూర్వమైన చిత్రకళాకారుడులా

పని తనానికి మెరుగులు దిద్దుతున్నట్టుగా

అతను కత్తితో చర్మంపై

చిత్రలేఖనాన్ని  లిఖిస్తున్నట్టు

రాతిపై ఉలితో శిల్పాలు చెక్కుతున్నట్టు కళాతృష్ణ తీర్చుకుంటున్నాడు

కళ్ళలో ఏవో వెలుగుల్ని పూయించాలని చర్మానికి తళుకులద్దే పని అతి నేర్పుగా చేసుకుపోతున్నాడు

నిద్రపోతున్న హృదయ వనానికి

మెలకువ తెలీకుండా గుసగుసగా కత్తితో

వెనుకా ముందుకూ  కదులుతున్నాడు

పూల స్పర్శతోనే తలను అటూ ఇటూ

కదిలీ కదలనట్టు

నెమ్మదిగా మరింత నెమ్మదిగా

మూసిన కన్నులు మూసినట్టుగానే

ఒక దేవతార్చనలో నిమగ్నమైనట్టు

పూజా సామగ్రిని అమర్చినట్టు 

అగరువత్తులను హారతి కర్పూరం వెలిగించినట్టుగా

నైవేద్యం సమర్పించినంత ధ్యానంతో ధ్యాసతో

చేయి చేసే సైగలతోనే మోము అందాలకు

పుప్పొడులు తెచ్చి అద్దుతూ అద్దుతూ

ఒక మైకంలోకి

ఒక మధుర స్వప్నంలోకి

ఒక పురాభావంలోకి      

ఒక పూపోదరింట్లోకి      

ఒక వెన్నెల వర్షంలోకి

నా బాల్యంలోకి

లాక్కెళ్ళి పోతున్నాడీ క్షురకుడు