వలస కూలీలమండీ మేము.....!!! అలల ప్రయాణం అయినది మా జీవితం....

అలసట తీరని మా పయనం తీరానికి చేరేదెన్నడు?? వెళ్ళొస్తాము అన్న పదంతో మొదలయిన ఈ ప్రయాణం... వచ్చేసాము అనే పదంతో ముగిసేనా??

కూలి పనితో కడుపు నిండే మాకు...

నేడు కూలేడ దొరుకును??

కూడేడ దొరుకును??

గొడ్డు కైనా గూడు దొరుకును.... మనిషిగా పుట్టినా గూడేడ వెతుకును??

వెతికినా...!! అద్దెలా ఇచ్చును నేను??

కన్నీరు కార్చా?? రక్తము చిందించా??

బస్తాను మోసిన భుజము బరువెక్కలేదే...

బాధను మోయగా మనసే బరువైనది??

ఆశతో చూసే అమ్మ అయ్యకు తిరిగి వచ్చినాను అన్న ఆనందాన్ని ఇచ్చేదెన్నడు??

ఆ సంతోషాన్ని చూసేదెన్నడు??

ఆడపిల్ల కష్టాలను కడలితో పోల్చవచ్చు....

నెలకు నాలుగు రోజుల నరకం...

ఆడపిల్లగా మరచి

అంటరానిదానిలా చూసేలోకం...

చలనంలేని ఒక శవమై

నొప్పితో ఓర్పుగా ఉండాలి...

శరీరంలో అనువనువునా రక్తం జలగలా పీల్చుతుంటే...

నరనరములో  ఓపిక నశించి వాలిపోతుంటే...

పొత్తు కడుపును కత్తులు చీల్చినట్లుగా

నొప్పిని భరిస్తుంటే...

నడుమ వాల్చలేక ...

అడుగు వేయలేక...

ఏమి చేయలేక ...

బాధ భరించలేక ...

కన్నీరు పెట్టుకుంటున్న ఆడపిల్లను అర్ధం చేస్కోని గౌరవించండి...

దళిత బతుకులండి మావి...

చావుకి సిధ్ధంగా బతుకుకి దూరంగా ఉన్న బతుకులలో

కూడు కోసం కొట్లాట...నీరు కోసం నిరీక౫ణ...

హీనమైన బతుకే కాని హీనమైన మనుషులం కాదే??

ప్రభుత్వాలు మారినా ..పదవులు మారినా...

గూడు కోసం గుడ్డ కోసం....కూడు కోసం కూలి కోసం మా ఎదురుచూపులుకు  కన్నీలకు ఆనకట్టే                                                                                                                      లేదా ???

దేనిలో ప్రవేశం లేదు .. ప్రశ్నించే హక్కు లేదా ??

దళిత వాడు పేదవాడు.. పనివాడా ?? తేడా లేదా ??

దళితవాడు ఒక పేదవాడు గా నే ఒదిగి ఉండాలా??

ఓ నా ఉద్యోగమా ...!!

బతుకే కాటికాపరి అయినది వేచి చూసి చూసి

నీ కోసం...

రాజు హోదా ఇచ్చెనా కనబడితే ...లేనియెడల బిచ్చగాడిలా చూసినా ఈ లోకమే ....

రోజులు గడిచే ఉద్యోగం ఎప్పుడు అని అని ధ్యాసలోనే...

మనుషులనే వేరు చేసేనే జీతమే లేకుంటే...

కన్న తండ్రి కూడు కోసం కొట్టుమిట్టాడెనే...

కూడు లేక గుడ్డలేక చేయిచాచి లేక ఉద్యోగం ఎప్పుడు వస్తుంది అని నాన్న అడిగెనే....

నలుగురు నాన్నను చూసి నవ్వే నా

తట్టుకోలేక చచ్చి బతికేనా....

మంచితనమే గౌరవం అనుకున్నా ..!!

ఉద్యోగమే గౌరవమా..??

కష్టమైన నష్టమైన రాళ్లను దాటితేనే కానీ నాన్న చితికలు పడిపోతే ఎలా దాటాను ??

చిరిగిన చీరతో మట్టి పిసుకుతున్న అవ్వకు

మంచి రోజులు వచ్చేది ఎన్నడు?

ఓ ఉద్యోగమా ఇంకెన్నాళ్లు నా ఎదురు చూపులు..??

ఈ కథ ఇద్దరు ప్రేమికులది కాదు....

ఇద్దరు స్నేహితులది కాదు...

ప్రాణంతో కూడిన ఒక బంధానిది...

ఆ బంధం పేరు  అనురవళి

ఇది ఇద్దరి పేర్ల కలయిక మాత్రమే కాదు.

రెండు హృదయాలు ...

 స్నేహం కోసం పరితపించే ప్రాణాల కలయిక ఈ బంధం...

స్నేహం అంటే ఇచ్చి పుచ్చుకునే ఈ రోజుల్లో వీళ్ళ స్నేహ బంధంలో కష్టం, సుఖం, ప్రేమ, కోపం, అలకలు, కన్నీరు, కుటుంబం అన్ని  సరితూగాయి...

ఇంక మా అనురవళి కథ చూస్తే ....

ఇక్కడ అనురవళి అంటే అనుష, కుసుమ రవళి ఇద్దరు స్నేహితులు...

అందరు శ్రీ చైతన్య, నారాయణలో చదువు మాత్రమే ఉంటుంది అనుకున్నారు...

కానీ మా అనురవళి స్నేహం అంతకు మించిన బంధాన్ని ఏర్పరచుకున్నారు...

ఏ రోజు కాలేజ్ కి అంత శ్రద్ధ తీసుకుని వెళ్ళలేదు..

కానీ అను పరిచయం అయిన మొదటి రోజు నుండే కాలేజీ అంటే ఎంతో ఇష్టం మొదలైంది మరి....

అది వాళ్ళ మొదటి సంవత్సరం... అంటే మా కథ మొదలై ఆరు సంవత్సరాలు అయ్యింది...

నా స్నేహితురాలు "విహారిక" వలన "అను" తో నాకు స్నేహం మొదలైంది....

ఆ స్నేహం నన్ను వెనుక బెంచి నుండి తన పక్కకి వచ్చి కూర్చునే అంతలా మారింది... మా బ్యాచ్ ఏడుగురు అయితే మొదటి రోజు నుంచి మొదటి స్థానం ఆనూదే..

రోజులు గడిచే కొద్దీ నా నవ్వుకి తను రూపం అయింది...

నా కన్నీరు కి ఓదార్పు తను అయింది...

చాలా తక్కువ సమయంలో ఎంతో దగ్గర అయ్యాము...

మా స్నేహ బంధాన్ని చూసి మా చదువు ఏమైపోతుందో అని నన్ను బెంచి మార్చేవారు...

కానీ ‌అది(అను) కూర్చునే బెంచి వెనకాలే కూర్చునేదానిని...

మా బెంచీల మధ్య గ్యాప్ లేకుండా నా కాళ్ళు పెట్టేదానిని...

తరువాత క్లాస్ అయిపోయాక చూసుకుంటే ఆశ్చర్యం వేసేది...

అది నా కాళ్ళ మీద i miss u, i love u అని రాసి మా స్నేహ బంధానికి బలం చేకూరేలా చేసేది

అలా మొదటి సంవత్సరం గడిచింది...

ఎన్నో ఆటలు, అలకలు, కష్టాలు, జ్ఞాపకాలు అలా అన్ని దాటి పరిక్షల వరకు వచ్చాం...

వీటన్నిటి మధ్య ఒక "ప్రేమ జంట" ఉందండోయ్...

అర్విత, ఆశిష్... ఎవరూ అని ఆలోచించేలోపే నేనే చెప్పేస్తా... అర్విత నా కూతురు, ఆశిష్ అను కొడుకు...

ఇదేంటి కొడుకు, కూతురు అంటున్నారు ఎక్కడ నుండి వచ్చారు అనుకోకండి...

ఇవి మా కల్పితాలు మాత్రమే...

వాళ్ళు ఎవరో కాదండి మా ఫిజిక్స్ బుక్ మీద ఉన్న అమ్మాయి, అబ్బాయి ఫోటోస్...వాళ్ళకి పెళ్లి కూడా చేసేసాం మరి... ఇంక పరీక్షలు కూడా మొదలయ్యాయి...

కష్టపడి పరీక్షలు కూడా రాసేసాం... ఇంక తరువాత సెలవులు...

ఆ సెలవుల్లో కూడా ఒకే ఆలోచన కాలేజీ ఎపుడు స్టార్ట్ అవుతుందా.. అను ని ఎపుడు చూస్తానా అనే ఆలోచనే...

ఇక కాలేజీ స్టార్ట్ అయ్యే కొద్ది ఇంకా ఎపుడు చూస్తానా నా అను ని అనే ఆత్రం ఎక్కువ అవుతుంది..

కాలేజీ స్టార్ట్ అయ్యే లోపు అను ని ఎన్ని సార్లు తలుచుకున్నానో లెక్క లేదు... ఈ లోపు కాలేజీ స్టార్ట్ అయ్యింది... తనని చూసాక నా ముఖం నవ్వు తో వెలిగిపోతోంది...

ఇక రోజులు గడుస్తున్నాయి...

ఒక రోజు ప్రిన్సిపాల్ మా క్లాస్ కి వచ్చి ఇలా అంటున్నారు మీలో ఎవరికి అయితే మంచి మార్కులు వస్తాయో పై తరగతి కి పంపిస్తాం అని...

సార్ మాట్లాడుతున్న మా ఇద్దరి పని మాదే...

ఎందుకంటే మాకు తెలుసు మాకు మంచి మార్కులు వచ్చిన కూడా మేం వెళ్ళం అని...

రోజులు గడిచాయి ఫలితాలు వచ్చాయి..

చూస్తే క్లాస్ లో 2  స్థానం లో నేను ఉన్నాను.

సార్ వచ్చి వెళ్ళిపోవచ్చు అన్నారు.కాని నాకు వెళ్ళే ఉద్దేశం లేనే లేదు...

       ఎందుకంటే అను ని వదిలి వెళ్లే ఆలోచన లేదు... అలా వెళ్ళాల్సి వస్తే నా నవ్వుకి నేను దూరం అయినట్టే అదే జరిగితే నా అను కి దూరం అయినట్టే...

బాధ, కష్టం ఏది అయిన అను పక్కనే అని నిర్ణయించుకుని వెళ్ళను అని సార్ కి చెప్పేసా...

ఆ నిమిషం అను అడిగింది.. అక్కడికి వెళ్తే  ఇంకా బాగా చదువుకోవచ్చు వెళ్తావా అని దీనంగా అడిగింది??

నేను నవ్వుతూ అను ..అక్కడికి వెళ్తే నేను బాగా చదువుతాను కావచ్చు కానీ ఆనందంగా అయితే ఉండలేను అని...

ఆ రోజు నుంచి మేం ఇద్దరం ""అనురవళి"" గా మారాము...

నేను ఆ నిర్ణయం తీసుకుని 5 సంవత్సరాలు అయింది...

ఏ రోజు నా నిర్ణయం తప్పు అని అనిపించలేదు అంటే తను నన్ను ఎంత ప్రేమగా చూసుకుందో మీకు అర్థం అయి ఉంటుంది...

 ఈ లోపు పక్క సెక్షన్ నుండి ప్రమోట్ అయి వచ్చింది... మా అదృష్టం అనుకోవాలో మా నవ్వుని మరింత పెంచిన అల్లరి పిల్ల అనుకోవాలో... తనే ""జోష్న""....

ముగ్గురం తోడు దొంగలయ్యాం... అప్పటి నుంచి మా నవ్వులకు, అల్లరికి అదుపే లేదు...

అను నేను కలిసి జోష్న ని ఏడిపించడం... ఎక్కడికి వెళ్ళినా ముగ్గురం కదిలేవాళ్ళం.. అలా మా స్నేహం ఇంకా బలపడింది.

ఇంటర్ పూర్తి అయ్యింది.

ఇద్దరం కలిసే ఉండాలన్న ఆలోచన ఒక వైపు... కానీ భవిష్యత్తు కోసం వేరు వేరు దారులు ఎంచుకోవాల్సి వచ్చింది...

నేను BTech, తను degree. వేరు వేరు దారులు.. తనని చూడకుండా ఉండలేను నేను‌.. కానీ నెలల పాటు చూడకుండా ఉండాల్సిన పరిస్థితులు నెలకొన్నాయి...

కానీ కుదిరిన ప్రతి సారి కలిసేదాన్ని.

కానీ విచిత్రం ఏమిటంటే, ఎన్ని నెలల తర్వాత కలిసిన మా మాటల్లో ఏ మాత్రం తేడా లేదు, మా చేష్ఠల్లో మార్పే లేదు... ఎన్ని అనుకన్న జోష్న బలైపోయేది.

ఏ మాటకి ఆ మాటే , మేం ఒకరికి ఒకరు ఎంత దూరం ఉన్న మా మనసులు ఇంకా ఇంకా దగ్గర అయ్యాయి... ఎంతలా అంటే అను ఇంట్లో నేను సొంత కూతురు లాగా...

మా ఇంట్లో తను మా ఇంటి ఆడపిల్ల లాగా చూసుకునే అంత దగ్గర అయ్యాము...

 Btech జాయిన్ అయినా కానీ సంతోషంగా లేను కారణం అను కి నాకు మధ్య దూరం... అలా 3 సంవత్సరాలు గడిచాయి.. అను తన డిగ్రీ పూర్తి చేసింది...

ఇంతలో తనకి పెళ్లి అనే మాట నా చెవిన పడింది. ఒక్కసారిగా భయం, ఆందోళన, కన్నీటికి ఆనకట్ట లేదు...

ఏవేవో ఆలోచనలు, అను కి అపుడే పెళ్లి ఏంటి...

అందరిలా సంతోషపడటానికి తను నా స్నేహితురాలు కాదు నాలాగా మా ఇంటి ఆడపిల్ల...

ఒక్కసారిగా వేళ ప్రశ్నలు...

అక్కడ తను ఎలా ఉంటుందో?

నాలాగా చూసుకుంటారా లేదా?

తను లేని నా ప్రపంచం ఎలా ఉంటుందో?

వచ్చే అబ్బాయి బాగా చూసుకుంటారో లేదో?

ఆలోచిస్తూ ఉంటే నా కన్నీరు కి అదుపు లేదు..

వెంటనే ఫోన్ రింగ్ అవుతుంది... చూస్తే అను...

ఇదంతా చెప్పేసా...

ఇంతలో తను అంది కుసు మనం దూరంగా ఉంటున్నాం కానీ ఎన్నటికీ విడిపోతాం అనే ఆలోచనే వద్దు... అది జరగని పని అంది... సరే అని ధైర్యం తో అడుగు ముందుకు వేసా... ఎప్పటికి అను అనే నా నవ్వు నా నుండి దూరం అవదు అనే నమ్మకంతో...

 పెళ్లి సందడి మొదలైంది...ఇక పెళ్లి కూతుర్ని చేయాల్సింది నేనేగా.

నాలానే తన ప్రపంచంలో కూడా అన్ని బంధాలు నాతోనే ముడిపడి పోయాయి...

అంతా సంతోషంగా జరుగుతుంది. పెళ్లికి నాలుగు రోజుల ముందే నా హడావిడి మొదలైంది.

ఆ నాలుగు రోజుల్లో అను చుట్టాలు అందరూ నా బంధువులు అయిపోయారు. కుటుంబమంతా నన్ను సొంత కూతురులా చూసారు....

పెళ్లి లో అమ్మ నాన్న (అను తల్లిదండ్రులు) ఏడుస్తున్నారు....

అపుడు నేను ఒకటే చెప్పాను అది వెళ్ళిపోతే వెళ్లి పోనివ్వండి మీకు నేను ఉన్నాను అని... మనం రోజూ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ సంతోషంగా ఉందాం అని నవ్వించేదాన్ని.అలా నా ఆను పెళ్లి అంగరంగ వైభవంగా జరిగింది.

"అనురవళి" కాస్త అనుపృథ్వి గా మారింది...

అను జీవితంలో ఎన్నో కొత్త పాత్రలు - కొత్త బంధాల మధ్య తనని వదిలేసి వచ్చా...

కొన్ని రోజుల తర్వాత చాలా సేపు మాట్లాడుకున్నాం అపుడే తెలిసింది నా అను సంతోషంగా ఉంది అని...

అలా రోజులు గడిచాయి.

ఒక రోజు పొద్దున్నే అను ఫోన్ చేసింది.

 బంగారం..... అని పిలుస్తూ అరిచింది సంతోషంగా

అపుడే తెలిసింది అను గర్భవతి అని..

నా ఆనందానికి హద్దులు లేవు ఇంకా..

కళ్ళలో ఆనంద భాష్పాలు చేరాయి..

ఎంతో సంతోషంగా అమ్మకు చెప్పా...

కానీ వెళ్ళడం కుదర లేదు...

కానీ ఎప్పటికప్పుడు అమ్మ అను వాళ్ళ అమ్మ సొంత కుటుంబ సభ్యుల్లా మాట్లాడుకునే వారు అది చూసి చాలా సంతోషించే దానిని...

నెలలు గడిచాయి...

అను కి నెలలు నిండాయి...

అంత సవ్యంగా ఉంది అనుకొని లేచి ఫోన్ చూసా.

అను నుంచి మెసేజ్ అంతా ఓకే కదా అని..

ఇలా అంది జ్వరం గా ఉంది వారం రోజులుగా ఆసుపత్రిలో ఉన్న ఇవాళ డిస్చార్జ్ చేస్తున్నారు అని.

వెంటనే ఫోన్ చేసా కానీ నీరసంగా ఉందని మాట్లాడలేదు. ఇంటికి తీసుకుని వచ్చేసారు.

సరిగ్గా నాలుగు రోజుల తరువాత నొప్పులు మొదలయ్యాయి. ఆసుపత్రిలో చేర్పించారు... మరుసటి రోజు ఆపరేషన్ చేసి బిడ్డను బయటకు తీసారు... బాబు పుట్టాడు అను కి అని తెలిసింది.

అందరం సంతోషపడ్డాం...

మరుసటి రోజు మాట్లాడాను..

బాబు ని ఫోటోలో చూసాను.. ఎంత ముద్దుగా అచ్చం అను లాగ ఉన్నాడు..

ఎంతో సంతోషించాను...

అను ఫోన్ చేసింది చాలా నీరసంగా బెడ్ మీద ఉంది... ఆపరేషన్ వళ్ళ అనుకుని కోలుకుంటుంది లే అనుకున్నాను..

సరిగ్గా రెండు రోజుల తరువాత ఒక మెసేజ్ అను వాళ్ళ చెల్లి అక్క అను అక్క కి బాలేదు నీకు ఈ విషయం తెలుసా?? అని.

వెంటనే జోష్న తో మాట్లాడాను... అపుడు తెలిసింది నా అను బ్రతకదు అందుకే ఆపరేషన్ చేసి బాబు ని తీసారు అని.. ఈ విషయం తెలిస్తే నేనేం అయిపోతానో అని చెప్పనివ్వలేదు అని...

ఆ నిమిషం నుంచి జీవితంలో ఇంకేమీ వద్దు.. అను జాగ్రత్తగా ఇంటికి వస్తే చాలు అని అన్ని దేవుళ్ళకు మొక్కుకున్న... భయంతో నా గుండె ఆగిపోయే పరిస్థితి లో ఉంది. కష్టం అంచున నిల్చుని ఉన్నా, కన్నీరు ఆగడం లేదు..

 తరువాత రోజు అను లేచింది... గుర్తు పడుతోంది అని తెలిసింది... ప్రాణ గండం నుంచి బయట పడుతుంది అని ఎంతో ఆనందించా!!

ఆ దేవుడు చూడలేకపోయాడు ఏమో???

రెండు రోజుల తరువాత...

ఉదయం 5 గంటలకి ఫోన్ వచ్చింది..

రాత్రి సీరియస్ అయి ఊపిరి ఆగిపోయింది అని..

అను ఇంక లేదు, నా అను నాతో లేదు.....

కోపం,బాధ, కన్నీరు అన్ని నాలోనే...

ఏం చెప్పాలో?? ఏం చేయాలో తెలియక అక్కడే కూలబడిపోయాను..

పిన్ని బాబాయ్ కి ఏం చెప్పాలి??ఎలా ఓదార్చను??

అది లేకుండా ఎలా ఉండగలను??

దేవుడు అనురవళి లో అను ని ఎందుకు దూరం చేసాడు??

ఇలా ఎన్నో....ఎన్నెన్నో....

ఏడుస్తు కూర్చుండిపోయా...

పుట్టిన బాబుని చూసుకోలేదు...

మనసారా ఆనందంగా ఎత్తు కోలేదు...

అమ్మ లేకుండా అయిపోయింది.అందరిని వదిలి తిరిగి రానంత దూరం వెళ్ళిపోయింది...

అను నువ్వు నాతో ఉన్న లేకపోయినా...

మనం దూరంగా ఉన్నాం కానీ...

మనం విడిపోవటం లేదు...

ఆది జరిగని పని...

చివరిగా ఒక్క మాట ఆను...

We born for friendship...

We born for each other...

                      ఎప్పటికి నీ

                          అనురవళి