ఆమె జీవితం లో ఆమె పరాయి

ఆమె జోలెలోకే...

ఆమె భవిష్యత్తును దానంగా వేస్తూ..

నాన్నో అన్నో..వరుడో  కుమారుడో

ఎవరో ఒకరు..దానకర్తగా..

కళ్ళున్నాయని.. కలలను పెంచుకుంది

ఆ కలల కాళ్ళనెవరు విరగ్గొట్టారో..?

ఎగిరేందుకు రెక్కలొస్తున్నాయని

ఎగిరెగిరి పడేవి..!

ఆ రెక్కల నెవరు కత్తరించారో..?

తరాలు దాటుతున్నా

ఆమెకవగతం కాదు ఎందుకో..?

ఆ కనుబొమలు ముడిపడకూడదు..!

కనురెప్పలు పైకెత్తకూడదు..!

కోమలాంగులు.. కుశలమా...?

మౌనం... అంగీకారమే కద..!

అయ్యో....!

తెలిసీ కావాలనే లోయలోకీ దూకమన్నాక

జలపాతం భయం గూర్చి

అడగడం హాస్యాస్పదం కాదా..?

యాదృచ్ఛికమైతే తప్ప

ఆమె ఎదలోని రొదని వినేదెవరు..?

ఆమె...అంతరిక్షంలో కెళ్ళొచ్చినా

తన అస్తిత్వం గూర్చి

అవే జవాబులు లేని ప్రశ్నలు

పెళ్లి తోనే..హృది ని

అనాచ్ఛాదితంగా చేసేసుకుంటుందామె

మాటలకు..చేతలకు పద్దులు

తరాజులో తూచి..

తరచి తరచి చూడబడుతూ..

అన్ని ఆంక్షలను భరిస్తూ మన్నిస్తూ..ఇంకా

కాలికింద పువ్వామె

ముల్లు పై పడ్డ...అరిటాకామె...

ఈ ప్రేలాపనలను..

విని విని విసుగెత్తిందా ప్రాణం

ఎంతకాలమిలా...?

భ్రాంతుల లోనే సాగిపోతూ..

మనువు పెత్తనాన్ని భారంగా.. మోస్తూ..

ఉదయపు లేత కిరణాల..

వెచ్చని కాపురాలే.. అనుకుంటుంది

మధ్యాహ్నం కిరనాల వాడి 

కాఫురంలో కడగండ్ల కత్తుల్ని చూపేదాకా..!

ఆ ఎడారి స్వప్నం

అప్పుడు ఇప్పుడూ ఎప్పుడూ..

సాధికార ఒయాసిస్సే !

కాలపు బంతిని ఎగరేసే చేతులకు

ఆత్మవిశ్వాసపు లేపనం రాసి

అవకాశాలను అందిపుచ్చుకుని

చేజారిన ప్రతి సారీ

చేజిక్కించుకునే విన్యాసాలను నేర్పింది

మోడైన శిశిర

కొమ్మల మధ్య కూర్చుని

రేపటి పచ్చదనం..పూలు కాయల కోసం

ఊహల ఊయల లూగడం 

చూపింది తనే !

గతుకులకు అతుకులేసుకుని

మైదానంలా పరుచుకోవడం..

పల్లం లోకే కాక..

ఎత్తులకు ప్రవహించే ప్రక్రియను

నేర్పింది తను

ఎద గుమ్మాలకు

తానిచ్చిన ఉత్తేజపు పసుపు రాసి

సర్దుబాట్ల దీపాలను వెలిగించేసుకున్నాక

ఇపుడు సంబరాల మేలా

తీరికైనపుడొచ్చి..

కొన్ని నవ్వులు..గిల్లి కజ్జాలను

కలల తాయిలాలను..తెచ్చి 

మనసు నట్టింట్లో..వెదజల్లి పోతుంది

కొత్తగా..నన్ను నేనే

సాదరంగా ఆహ్వానించుకున్న

హరివిల్లు అనుభవాలను..

ఎదచాలని అనుభూతుల నిచ్చింది..ఆ చెలిమి

తానిచ్చిన చిరునవ్వులను

ముస్తాబు చేసుకుని..

తనకోసమే దారి కాసి నేనిపుడు

పచ్చని జీవన చిత్రాన్ని

గీసుకున్న ప్రతిసారీ

నువ్వు నలగగొడుతుంటే

నీ అడుగుల పీఠం కదిలేలా..

అతను డప్పుకొడతాడు

ఆకలిని కెలకడమంటే

అదో సరదా నీకు

వెక్కిపడ్తున్న జీవనాలంటే

వెక్కిరింత నీకు

పొదివి పట్టుకున్న 

పట్టెడు బతుకుదెరువులను

పదే పదే లాక్కుని

బతుకులకు పుట్టెడు దుఃఖాన్ని మిగిలించిన

నీ అహంకార అణువణువునా

అదురు పుట్టేలా.. 

శబ్దించడమంటే అతని కిష్టం

అనాదిగా..అలవాటుగా..

పగులగొట్టి బడిన

ఆత్మాభిమానపు ముక్కల్ని 

ఆర్ద్రంగా మూటగట్టుకుని

పొంగుతున్న ఆవేశాకాశాన్ని

డప్పుగా చేసుకొని

దిక్కులన్నీ తోడుతెచ్చుకుని

విశ్వమంతా వినిపించడమే అతనికెంతో ఇష్టం

అధరణ తాపడం చేయబడ్డ చేతులు

ఆ తనువు అణువుల్లోంచి 

జాలువారే నమ్రత..భావాల నాన్యత

అనుభూతుల సౌకుమార్యం..మమతల సోయగం

అవ్యక్త సౌందర్య మామెది

ఊపిరి నింపి..జగతినంతా ఎత్తుకు ఆడించిన

బ్రహ్మణి తాను

రోజూవచ్చే తొలి మలి సంధ్య వర్ణాల్ని

సరికొత్తగా పరిచయం చేస్తుందామె

దారమై అనుబంధాల పువ్వుల్ను గుదిగుచ్చే

నేర్పుల ఓర్పుల పల్లకి..మమకారాల పాలకంకి 

చూడగలిగితే..నిండుగా ప్రవహించే ఆవేదనలు..

అచ్చాదన లేని ఆ మనసు పరిచే ఉంటుంది

ఆ అభిమానాల సృజన శీలిపై

దాడులు..ఆకృత్యాలు..అల్లరులు

ఆనందాలను లెక్కకట్టుకుంటూ

లోటును పూడ్చుకునే క్రమంలో భంగపడి 

అందిపుచ్చుకోలేక

ఆమె అడుగుల్లో..ఆమెను పొందనీక

ఆ మనసుకెన్నిసార్లు సిలువ లేసారో..

లెక్కలెవరు కట్టగలరు..?

ముద్రల్ని మోస్తూన్న

ఆ అడుగుల భారాన్ని ఎవరు తూచారు..?

అదో..ఆచూకీ లేని వెతల ఉనికి..!

ఎన్నో..బలత్కార శిశిరాలను భరించిన

ఆ చెట్టుపై ఎన్ని బంధాల పక్షులు వాలినా..ఇంకా పొదుపుకుంటూనే

కలలు చిగుళ్ళేస్తుంటుంది

సాకాలపు ఫలాలు రాకనే..రాలి నేలపాలౌతుంటాయ్

అపుడపుడూ

ఆ ఆశయాలన్నీ భయం లోయలో పడి

ఆనవాళ్లు కోల్పోతుంటాయి

మళ్ళీ ఆశల బొమ్మల కొలువును

అతి నేర్పుగా పెట్టుకుంటుంది

అలుసుచేసి అగ్గువచేసిన ప్రతిసారీ

వెక్కిళ్ళు పెడుతూ..బద్దలవుతూనే..కట్టుకుంటుంది

గుహలను గృహాలుగా మలచిన

ఆమె వెంటే..నడచిన ఒకనాటి మానవ సమాజం

అంచెలంచెలుగా చేజారిన..ఆ మాతృస్వామికం

ధూషణల తిరస్కారాల ముళ్ళు గుచ్చి గాయం చేస్తున్న

ఆ ఆధిపత్యపు అంపశయ్యపైనే తను

నరుక్కుంటున్న..తాము కూర్చున్న కొమ్మ ఆమేనని

వాళ్ళకింకా తెలియదు

ఊపిరి సలపనీయనీక ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్న 

పరిది పరిమితుల నుంచీ...

కఠిన కచ్చడాల నుంచీ..

ఇనుప కౌగిళ్ళనుంచీ..

తనను తను విముక్తించుకుని..

తన వేదనల అగాధాలను

అంచనా వేసుకోవడం.. ఇపుడిపుడే నేర్చుకుంటోంది

తన జీవన మడిలో..తనకోసం

కాసిన్ని చిరునవ్వుల నారును నాటుకుంటోంది