ఇల్లంటే 

ఇటుక గోడలూ, గదులూ తలుపులూ, 

వాటి రంగులూ ...ఇవేనా?

గోడల పైనున్న రంగురంగుల బొమ్మల మొహాలపై

విరసిన నవ్వుల కిలకిలలు , 

కళ్ళల్లో మెరుస్తున్న కాంతుల చమక్కులూ కావా ?!

గదుల్లో విశ్రమిస్తున్న కనురెప్పల పైన 

నిశ్చలంగా నిలచి ఉన్న ప్రశాంతత కాదా?

ఆ కనుపాప తలుపుల వెనుక 

నిర్భయంగా కదలాడే తలపుల మెరుపు కలలు కావా?

ఇంటిని కోట్ల లెక్కల్లో, ఫీట్ల లెక్కల్లో, ఫ్లోర్ల  లెక్కల్లో కొలుస్తారా?

కోటానుకోట్ల గుర్తుల పునాదులు పోసి

 ఆకాశమంత ఎత్తుకి ఎగసి దూసుకెళ్ళే స్మృతుల  స్థంభాలు వేసి,

తీపి చేదు జ్ఞాపకాల్ని గుట్టలుగుట్టలుగా పోసిన కప్పుతో

త్రికరణసుద్ధితో కట్టుకున్న ఇంటిని ఏ లెక్కన కొలుస్తారు?

 ఓ ఆడపిల్ల పెళ్ళిచేసుకొని

 అత్తారింటికి వెళుతూ, 

తనతో ఏం తీసుకెళ్ళాలనుకుంటుంది ??

 అత్తగారికిచ్చే కట్నం డబ్బులా ? 

 లేక అమ్మ ప్రేమగా తన చేత్తో చేసిచ్చిన కాటుక డబ్బానా ?

 లక్షా యాభైవేల ఆడపడుచు లాంఛనమా ? 

 లేక అక్కని విసిగించి, వేదించి, సవాలక్ష ప్రశ్నలు వేసి,

  దానిదగ్గర సంపాదించిన టైటాను వాచీ నా ?

 మామగారికి చదివించిన మారుతీ కారా? 

  నాన్న “నాకు కొడుకైనా కూతురైనా నువ్వే తల్లీ”అని  

  తల నిమిరి తనకోసం కొనుక్కున్న స్కూటీనా ?

 తీయని సారెలు మోసుకెళుతుందా? 

 అన్నదమ్ముల ఆత్మీయతల్నీ, 

 పుట్టినింట మరువపు సుగంధాల్నీ 

 మరువకుండా గుండెలనిండా నింపుకెళుతుందా ?

ఒక విద్యార్ధి ...పై చదువులకోసం, 

అయిన వాళ్ళని వదిలి పరాయి దేశం తీరాల్ని తాకినా,

ఓ రైతన్న....అప్పులు తీర్చలేక ,గత్యంతరం లేక

 బ్రతకలేక, చావలేక, కూలిపనికి పట్నం పోవాల్సొచ్చినా,

ఓ ఉద్యోగి ... బ్రతుకు తెరువు కోసం 

పెళ్ళాం పిల్లల్ని విడిచి వేరే ఊరు వలస వెళ్ళాల్సివచ్చినా ,

ఒక సైనికుడు ....దేశ రక్షణకై , జన సంరక్షణకై ,

బలికావడానికి , సరిహద్దుకి యుద్థానికి దూసుకుపోయినా,

విద్యాధర్మమైతేనేం, విధి వైపరీత్యమైతేనేం...

కార్యాచరణకైతేనేం, కర్తవ్యనిర్వహణకైతేనేం...

తన ఇంటినీ, తన ప్రేమల పొదరింటినీ,

తన చిన్నతనాన్నీ , తన గతాన్నీ

తన గూటినీ, తన వారినీ ,

తన భూమినీ, తన నేల తల్లినీ ,

తన ధర్మాన్నీ , తన దేశాన్నీ ,

వదిలి వెళ్ళాల్సిందే కదా !!

 అలా ఇంటిని వదిలి వెళ్ళడమంటే..

 దాని భౌతిక కాయాన్ని వెదిలెళ్ళడం కాదు,

 నువ్వు జీవం పోసి ప్రేమతో పెంచుకున్న, 

 పంచుకున్న జ్ఞ్యప్తుల పంజరాన్ని వదిలెళ్ళడం,

 నువ్వక్కడ నేర్చుకున్న పాఠాలని,

 తీపీ చేదు అనుభవాలని, అనుభూతులని

  మూట కట్టుకొని పోవడం,

 నీ ఆత్మనీ, పంచుకున్న ఆత్మీయతనీ ,కలబోసి ,

  ఒక అమూల్యమైన జ్ఞ్యాపికగా మార్చి , 

  దాన్ని జాగ్రత్తగా సర్దుకొని, 

  ప్రేమతో చుట్టి , హృదయపేటికలో ప్యాక్ చేసి..

 నీ వెంటబెట్టుకొని వెళ్ళడం...

 ఆ తరువాత 

 ఎన్ని రెక్కలొచ్చినా , ఎంత ఎత్తుకి ఎదిగినా

 ఏ దేశమేగినా, ఎందుకాలిడినా,....

 దాన్ని భద్రంగా నీ మనసు పొరల్లో , 

 హృదయపు అంతరాంతరాల్లో , దాచుకోవడం..

 నీకు ఉనికినిచ్చిన, 

 నువ్వు ఉరుకునందుకోడానికి దన్నునిచ్చిన 

 నీ వేర్లనీ, నీ మూలాన్నీ, మర్చిపోకుండా ఉండడం !!

 మనిషిగా నిలిచి ఉండడం !!

ఓ కరోనా...

మనిషిని మాస్కులేసుకునేలా

నేనే చేసాననుకొని

విర్రవీగుతున్నావా ??

పిచ్చిమాలోకం !!

ఈ తుచ్ఛ లోకంలో 

ఈ నీచ మనిషి 

తరతరాలనుండీ 

కనిపించని పచ్చి

మాయ ముసుగుల

వేషధారేనే, వెర్రిదానా !!

రకరకాల రంగుల మాస్కులు

మార్చే ఊసరవెల్లులే

ఈ ఊరినిండా !!

కులమని ఒకటీ, మతమని ఒకటీ

అంతస్తులదొకటీ, స్తోమతలది మరోటీ

మగదనీ, మదమనీ

ఆడదనీ, ఈడదనీ 

అబ్బబ్బో...

ఎన్నెన్ని మాస్కులున్నాయో 

ఈ మనిషి మనుగడ మార్కెట్లో !!

చేయాల్సిన చేతలన్నీ చేసేసి

దాటకూడని గీతలన్నీ దాటేసి,

చేతిరాతల్ని చెరిపేసి

నుదుటి గీతల్ని చిదిమేసి....

దేవుడూ, గుడీ

పూజలూ, పద్ధతులూ,

అని ఎన్నో మరెన్నో

బ్రాండ్ల సానిటైజర్లతో

చేతులు కడిగేసుకోవడం

పరిహారాలూ, ప్రక్షాళనలూ

చక్కా  కావించడం...

తరతరాలుగా ఇక్కడున్న 

ఆచారమే, కరోనా !! 

మద మాత్సర్య

మద్యపు మత్తులో 

ముప్పూటలా పీకలదాకా

మునిగి తేలుతున్న 

మత్తు జిత్తుల, పై ఎత్తుల

ఈ మాయ మనిషిని ,

నువ్వు కొత్తగా మద్యాన్ని 

చేతులకి పూసుకోమనడమేంటి ?!

పిచ్చిదానా !!

చేతికంటిన 

ఏ నేరపు నెరకనైనా,

మనసుకంటిన 

ఏ మలినపు పురుగునైనా,

నాలుకలు తెగ్గోసైనా,

నడుములు విరగ్గొట్టైనా,

ధర్మాధర్మాలతో గానీ

న్యాయాన్యాలతో గానీ

సంబంధం లేకుండా,

తప్పులనుంచి

తప్పించగలిగేదీ,

తిరుగులేనిదీ, జాలిలేనిదీ,

కాస్ట్లీ బ్రాండు సానిటైజరు

మరోటి వుంది !!

మరణపు కంపు కొడుతున్నా

ముసలి తాతను సైతం నవ్వించగలిగేది !!

చూసే ఉంటావుగా నువు కూడా ?

మరింకా ఎందుకా ధీమా, కరోనా ?!

నిన్నది ఏం చేయలేకపోయిందనా ?!

ఈనాటి ఈ 

సోషల్ డిస్టంసింగు

నీ పుణ్యమని భ్రమపడకు.

యుగయుగాలుగా

అంటరానితనం పేరుతో

అమాయకులనీ,

కులమతాల పేరున

కలిసిమెలిసి ఉండాల్సిన వారినీ,

పురుషాహంకారంతో మగువల్నీ,

ధనబలంతో దీనులనీ,

దూరం పెడుతూనే ఉన్నాడీ

మొండి మనిషి..

అంతెందుకు, 

నీ కంటే కొన్నేళ్ళ ముందుగానే 

వచ్చిందింకో మాయలాడి...

టెక్నాలజీ అనీ,

సోష్యల్ మీడియా అనీ,

తన ఫేసువాల్యూతో, ఇంస్టంటుగా

ఈ మానవ జాతిని 

దాసోహం చేసుకుంది.

ఇంటింటికీ 

మనిషి మనిషికీ మధ్య 

గాజు పలకల గోడలు 

ఎప్పుడో కట్టేసింది !!

ఇందులో ఇక నీ గొప్పేముంది?

నువ్వింకా ఈ మనిషికంటే 

వెయ్యి రెట్లు నయమే కరోనా !!

లాక్ డౌను రూపంలో

పరివారాలని కలిపావు,

కాపురాలని కాపాడావు,

క్రైమును కాస్తయినా తగ్గించావు,

మునుపెన్నడూ లేని,

మరలా ఎప్పటికీ రాని 

స్వీయ సమయాన్ని, 

ప్రతీ ఒక్కరికీ ఇచ్చావు,

తమను తాము తనిఖీ

చేసుకోడానికి,

తమ లోకి తాము తొంగి 

చూసుకోవడానికి,

నీకు నిజానికి ఋణపడి 

ఉండాలి మేమంతా !!

హే కరోనా...

ఈ మనిషనే మహమ్మారి

నీలాంటి వేల వేల 

వైరస్సులకన్నా ప్రమాదకారి,

నిన్ను కూడా మలినం చేయగలిగిన

సత్తా ఉంది మా’నవ జాతిలోన,

హమే తుమ్ కుఛ్ నహీ కర్ సకోగీ

అబ్ బస్ భీ ‘ కరోనా ‘!!

ఇస్ జహాసే చలే జావోనా !!

నువ్వు...

బీటువారిన నా ఎద భూమిపై

చిగురించిన ఆశల ఆయువువి,

రాటుదేలిన మది చీకటిలో

మెరిసిన చిరు వెలుగువి 

నువ్వు....

అలసిన నా అంతరంగ తీరాన

ఎగసిన హాయి తరంగానివి

నిర్మేఘ నయనాకాశంలో

వెలసిన రంగుల హరివిల్లువి

నువ్వు.....

అరవిరిసిన మనోవిరిని

వికసింపిన విరిజల్లువి,

కనుమరుగైన నాలోని కవిని

నిదురలేపి , నెనరు చేసి

పలుకులిచ్చి, పదునుచేసి

వరుణించి, కరుణించి

ఈ మట్టిబొమ్మకి జీవం పోసిన

ప్రాణ నాదానివి

నా ప్రణవ వేదానివి !!

నువ్వు ....

కాగితంపై నే నాటిన కలం

నే పట్టని కత్తీ, ఖడ్గం

పట్టిన పలకా, బలపం

ఎత్తిన చిహ్నం, బావుటా

అద్దిన అంకె, దిద్దిన అక్షరం

నా ఆవేశం, ఆవేదనల 

అల్పపీడనం వల్ల

కలిగిన భావోద్వేగంతో

పదఝరి తుఫాను లా

కమ్మేస్తూ... 

నా అజ్ఞానాంధకార విల్లుని

చీల్చుకుంటూ ...

సెకనుకి వేలమైళ్ళు,

శిక్షాబాణంలా 

పై పై కి దూసుకొస్తున్న

నా కవితాన్వేషణా తరంగ

మహాసముద్ర సు-నామీ !!

— 

   +65 98533934