అలలు ఎగసి ఎగసి

ముందుకు పడితే

చూసే కంటికి ఆహ్లాదం

అదే అల తిరిగి వెనక్కెళ్లి

రెట్టింపు వేగంతో ముందుకొస్తే

అది అంతానికి ఆరంభం...

జీవితం అనేది

రైలు ప్రయాణం లాంటిది

అది ఒకడి కోసం ఆగదు

ఒక్కడున్నాడని ఆగదు...

ఆకలేసి, కేకలేసి

ఏమిచేయక చేయి చాచే

ఇంతలోనే చెంపమీద

రెప్పపాటు నెప్పిపుట్టే

జాలిలేదు, దయలేదు

మనిషికసలు విలువే లేదు,

మార్చవయ్యా మనిషిని మాయమయ్యేలోపల...

నడిసంద్రాన మనిషి

జాడేలేని ప్రదేశమా,లేక

చుట్టూ వంద మందితో

నిండిన సమాజమా

ఎవ్వరికెవ్వరు ఏమీ అవరు రామా!

ఇలాగే ముందుకు సాగి పోదామా?

ప్రశ్నించే గొంతులు మాయమైతే

సమాధానం ఇచ్చేదెవ్వడు...

 ఇది కాదా రాజరికానికి

 ప్రత్యక్ష ఉదాహరణ

ప్రశ్నించిన వాడిపై

తప్పని దండన...

ఇది మారాలి...

ప్రజాస్వామ్యం వర్ధిల్లాలి...