దినకరుడు నిద్ర లేవక ముందే

వృక్ష మాతకు నమస్కరించానా...

ఇక ఆ రోజుంతా నా తలమీద నీడల గొడుగులే! పొద్దు పొద్దున్నే లేచి.......

అమ్మ పాదాలకు  వంగి నమస్కరిస్తునా...

అమ్మ కట్టుకున్న పట్టు చీర వృక్షమై కనిపించె!

నాలుగు అక్షరాలు రాద్దామని అనుకొన్నదే తడువు

తెల్లకాగితమై నాముందు వాలిందో చెట్టు తల్లి

ఆకలయిన కడుపుకింత క్షుద్భాద తీర్చనందునా మధుర ఫలాలిచ్చు ఓ  వృక్ష మాతకదా!

మనిషి వికృత చేష్టలకు    విలవిలలాడిందా తరువు

ఇంత శ్వాస నిచ్చే మొక్కల్ని నరుకుతున్న

ఓ నరకాసుర సంతానమా ఎందుకు          ప్రకృతిపై నీ విషపు సంతకం చేస్తావు?

నీ ప్లాస్టిక్ నవ్వుల పువ్వులు......

జలసంద్రంలోని తిమింగలాల గుంపును మింగేస్తున్నాయి.....ఆ గరళం

నీ మెదడులోకి మురుగు కాలువయి

ప్లాస్టిక్ వ్యర్ధాలతో పొంగి పొర్లుతుంతోంది చూడు!

జీవితం దొర్లి దొర్లి కాలం లోయలోకి జారిపోతుంటే

ప్లాస్టిక్ పాలపుంతను కావాలించుకున్న ఓ మనిషీ

నీ మనుగడే పచరశ్నార్థకమైన వేళ....

పాత మిత్రుల పునఃపలకరింపులా

ఓ చిరు మొలకవై మొలకెత్తరా!

ఒకానొక జీవన విశ్వాసాన్ని దోంగలిస్తున్న వేళ

నీ ఆశలు వేకువజామున   వికసించే శ్వేత కాలువలు కావు సరికదా......

ఆకాశం నుండి జాలువారిన మంచు 

బిందువులు కూడా కావు సుమా!

నీ జీవితమిప్పుడు ..

నాగరికతా ఉబ్బలో కూరుకు పోయిన 

వొట్టి గడ్ది పోచల గుంపే గదా!

నీవెంత ఉల్లాస తరంగాలలో తేలియాడినా

నీ అంతరంగంలో ప్లాస్టిక్ బాంబు 

పేలడానికి  సిద్దంగా ఉంది చూడు

నిన్ను అంతం చేయడానికి మూడవ 

ప్రపంచ యుద్ధం అక్కర్లేదు మిత్రమా!

అందుకే.....

ఓ మనిషీ ఎన్నాళ్ళు ఈ ఎడారి పలకరింపులు

పచ్చని ఆకులతో సంభాషించు.....

నీ గొడ్డలి దెబ్బతిన్న చెట్టుతో చర్చించు

అశేష వృక్ష సమూహాల్నీ స్పర్శించు.

నీ శిథిల దేహానికి జాతి పత్రహరితం పులుముకో

కాలం గుహలో ఇంకెన్నాళ్ళు దాగుడు మూతలు? 

రా... మిత్రమా! కొత్త పదమై కదిలి రా 

నా కవితలో ఒక వాక్యమై వొదిగిపో!

రాతి పలకలాంటి. 

  నీ గుండె తలుపులు తెరిచి చూడు....

పచ్చని చెట్టే నీ ప్రగతికి మెట్టని ప్రతిధ్వనిస్తోంది

అడవి వాకిట్లో నీ అడుగుల చప్పుడు విని

ఇన్ని లేత చిగుళ్ళ సిరిగంధపు మొక్కలు

దీనంగా నమస్కరిస్తున్నాయి చూడు!

నా చిన్నప్పుడు

చిత్తడి నేలను ముద్దాడి

మట్టి పిసికిన మట్టిచేతులివి

సాటి మనిషి చేతిని సైతం స్పర్శించలేని

కరోనా కాలంలో

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!

నా మనసుకు నచ్చిన వారిని

గుండెలకు హత్తుకునే కాయమిది

ఇప్పుడు కట్టుకున్న భార్యను కూడా

ముట్టుకుంటే మట్టు పెడతానంటూ

కంటికి కనిపించని కరోనా వైరస్

మృత్యు పాశమై వెంటాడుతున్న వేళ

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!

ప్రపంచమంతా శవాల శకలాల 

కమురు ధూపమై ధూళిలో కలుస్తుంటే

ఓ అహంకారి, విశృంఖల విలాసైన మనిషి

ఇప్పుడు కారు చిచ్చులో బడ్డ మిడతలా

విలవిలలాడుతున్న వేళ

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!

కంప్యూటర్ మేఘాలు.                                    విష వాయువుల్ని వర్షిస్తున్న వేళ

మనుషులంతా సొంత గూటి పక్షులైనాక

దేశ దేశానా చావు లెక్కలు

గంట గంటకూ గతి తప్పుతున్న వేళ

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!

విశ్వమంతా కరోనా కలవరింతలతో

గుప్పెడు ఆలోచనల్ని పంచుకుంటూ

హృదయపు ఎడారులలో

తమ కన్నీటి కాలువలతో.                          శవాల  పంటను పండిస్తున్న వేళ

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!

సమస్త ప్రజా సమూహాలన్నీ

కరోనా కనురెప్పల చాటున దాగి

చావుబతుకుల్లో తచ్చాడుతున్న వేళ

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!

బంధాలకు అనుబంధాలకు

ప్రేమ,ఆప్యాయత, అనురాగాలకు

సంకెళ్ళు వేస్తున్న సంధి కాలమైన

ఈ యుగాంతపు వేళ

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!

ప్రతి మనిషిలో ఆశల వెలుగులు

వలస పోయినట్లు....

అడవిలోని చిరుతపులి ఆకలితో

మన ఇంటి ముంగిట వేటాడుతున్న వేళ

ఈ చావు చీకటి విరిగి పోవాలని

ఈ జీవన చిత్రంపై మళ్లీ వెలుగు పూలు

పుష్పించాలని ఆకాంక్షిస్తూ

నేను కవిత్వంతో కరచాలనం చేస్తున్నా!