ఒక్కోసారి మనమే కాదు..

గది కూడా మౌనంగా మిగిలిపోతుంది..

గుండెను పట్టినట్లు లోలోపల బాధ పడుతుంది

సన్నని కిరణం తాకినా మురిసిపోయే గది

కనీసం కన్నెత్తయినా ఎవరినీ చూడటం లేదు

దానికి తోడు ఏదో తలుచుకుంటూ

ఒకటే ధారగా కన్నీటిని గుమ్మరిస్తోంది..

తలుపులు తెరిస్తే చాలు

అనంత విశ్వమైనట్లు సంబర పడిపోయే గది

నేడు ఆవేదనతోనే ముఖం ముడుచుకుని ఉంది..

రాత్రి దుప్పటిపై కురిసిన కలల్ని ఏకరువు పెట్టాను

నిత్యం..నా కవితల్ని వినిపించాను. కధల్ని వివరించాను.

జరిగిన అవమానాల్ని, పెరుగుతున్న అసహనాన్ని, పంచుకున్నాను

నా నమ్మకాన్ని చెప్పుకున్నాను. నమ్మక ద్రోహుల్ని చూపించాను

ఏ బంధమూ లేని ఆ గది నాకు ఏకంగా

ఒక అనుబంధమై నిలిచిపోయిందని మురిసిపోయాను.

గది నా సహజ ప్రపంచం..

ఒకప్పుడు అసహజంగా ఉన్న ఆ గదిని

నా గుండె కెరటాలపై తేలి ఆడించాను

అన్నింటికీ మించి నాలోని ఆర్థ్రతను, ఆనందాన్ని

రెంటినీ సమపాళ్ళలో తెలియజేస్తూ

నువ్వు నేను ఒకటే అని చెప్పి నమ్మించాను..

ఒక్క మాట చెప్పనా ?

ఆ గది గోడలో ఇటుకలు లేవు..

కొన్ని నవ్వులు, మరికొన్ని మాటలు

నా కన్నీటితో కలిసి తయారైంది అంతే .. 

ఏం చేయను?

నా ప్రేమలో ఎంతటి సహజత్వం ఉన్నా

ఆ గదిని నేను నిర్మించలేదు కదా? అందుకే

ఇపుడు నేను వదిలి వెళుతున్నాను      

గది ఒకటే బందీలా ఒంటరిగా మిగిలిపోయింది

అది మాత్రమే మిగిలిందా

నేను మాత్రం ? గది గోడల్ని తాకుతూ

ఆ తాలూకు చిత్రపటాన్ని గుండెకు తగిలించుకుని

నిర్వేదంగా కదలడం లేదూ?

అయినా ఇపుడిలా విచారించీ ఏం లాభం?

ఏదయినా నాది అనుకునేటప్పుడే ఉండాలి జ్ఞానం

ఏది నీది ఏది నాది?

ఏదయినా వదిలి వెళ్ళాల్సిందే..

ఎవరికైనా వీడ్కోలు చెప్పాల్సిందే..

నిజమే..

వాస్తవాలు లేనిచోట 

ఆశల రెక్కల్ని

మనకు మనమే ఖండించుకోవాలి..

ఎటొచ్చినా గుండె దైవానిది కదా?

చివరికి ఒంటరిగా మిగిలిన ఈ దేహ చిత్రపటం

గది చిలక్కొయ్యకే వేల్లాడుతుంది కదా...

ఇపుడు
నా ఇల్లు  ఒంటరిది..
గుండె నిండా అలజడి ఉన్నా
గోడలు, కుర్చీలు అన్నీ 

వెలవెల పోతున్నాయి 

శబ్దాలన్నీ చప్పుడు మరచిపోయి 

ఎక్కడికక్కడ మౌనంగా ఉన్నాయి 

అదేం చిత్రమో కానీ..
మినుకు మినుకు మనే తారల్లా
వచ్చేవారంతా మెరుస్తున్నారు సరే!
కాకుంటే వేదనల్ని మోసుకొస్తున్నారు
కన్నీళ్ళను ఒంపి వెళ్ళిపోతున్నారు
నాకు తప్పదు కదా!
వారు వెళ్ళాక నా ఓర్పు పరదాతో
మరకు నా మనసుకు అంటకుండా
అంతా శుభ్రం చేసుకుంటూ ఇకపై...
ఎవరూ రానివ్వకూడదు అని  

నాకు నేనే ఓదార్చుకుంటున్నాను.
వచ్చినా తలుపులే తెరవకూడదనుకుంటున్నాను..

తెల్లవారితే మళ్ళీ తలుపు తెరవక తప్పదు..
తలుపుకు తడి అంటక తప్పదు అన్నట్లు
మళ్ళీ రేపటి సరికొత్త ప్రయాణం..
మళ్ళీ ఆహ్వానాలు . మళ్ళీ అదే తంతు..!

వచ్చేవారంతా పంచుకునేవారే పాపం!
కాకుంటే ప్రపంచాన్ని పంచుతున్నారంతే!
సమాజంలోని అసాంఘిక సంఘటనల్ని..
కష్టాల కడలిలో కొట్టుకుపోతున్న కన్నీటి కధల్ని
తెలుసని చెబుతున్నా పరిచయం చేస్తున్నారు
నేనేం చేయగలను..?
ఆ కథన్నింటినీ ఒక దృశ్యకావ్యంగా మార్చి
మళ్ళీ ఆ కథల్ని కనిపించే సమాజానికి అందిస్తున్నాను.
విన్న కథే అని తెలుస్తున్నా పిచ్చి సమాజం..
మరచిపోయి కన్నీరు పెట్టేస్తున్నారు..

ఎందరో చూస్తున్నారు. వింటున్నారు 
అరచేతుల్లో దాచుకున్న గుండెను 

ఎంతో భారంగా మోస్తున్నారు
సమాజాన్ని తప్పించుకోవానుకుంటూ
ఇంటి గడియలు  వేసుకుంటున్నారు..
ఉదయం తులుపులు  తెరవక తప్పదు..
ఎవరో రాక తప్పదు..
కాకుంటే ఆ వచ్చేవారేదో 
ఒక శుభవార్తను అందిస్తే బావుండు..
ఒక చిరునవ్వును కానుకగా ఇస్తే బావుండు..
అందుకే నా ఎదురుచూపు..
గుండె ఒంటరిదైనా పర్వాలేదు..
ఇల్లు ఒంటరిది కాకూడదు కదా..!!

ఇంటి తలుపుల్లో శూన్యత కనిపించకూడదు కదా ..