మూతబడని కనురెప్పల కాగితాలపై

ఎన్నెన్నో కథలు కావ్యాలు రాసుకుంటూ ఉంటాను

నిశీధి దేహంపై నీ జ్ఞాపకాల కొవ్వొత్తులు వెలిగిలినపుడు

పట్టెడు దోసిలితో

నా పుట్టెడు దుఃఖాన్ని

పతంగంలా ఎగరేయాలని అనుకుంటాను

అంతటా పరుచుకున్న నలుపులో

నాకు తెలియకనే నేనూ కాలిపోతూ

పొగతెరలానో

పగలు చూడని పొరలానో

సూక్ష్మ తరంగంలానో ఎగిరిపోతాను

అప్పుడు

అంతరిక్షపు వీధుల్లో ఏ మేఘాల కొమ్మలకో

ఉరి వేసుకుని

తెల్లని ధూళి కణమై వేలాడుతూ కనిపిస్తాను

నువ్వెప్పుడైనా తలపైకెత్తినప్పుడు

శ్రీశ్రీ గేయాన్నో

కృష్ణశాస్త్రి గీతాన్నో

చలం భావుకత్వాన్నో

ముద్దగా చుట్టి

నావైపు విసిరికొట్టూ....

 వాటితో మాట్లాడుతూ  నొప్పి తెలియకుండా మెల్లమెల్లగా  మరణిస్తాను!!